هر چیزی حدی دارد.
حتی زیباترین رفتارها و قشنگ‌ترین
خصلت‌ها هم وقتی از حدش می‌گذرند تبدیل به آسیب می‌شوند و به آدم ضرر می‌رسانند!
انسان بی آنکه بداند بیشتر وقت‌ها سخت‌ترین ضربه‌ها را از باورهایش 
می‌خورد!
از اینکه می‌خواهد در هر شرایطی خوب بماند و مدال افتخار صبر و شکیبایی را به گردن بیندازد. بارها به خودش پشت می‌کند تا دیگران را راضی نگه دارد.
آنجا که باید فریاد بزند سکوت می‌کند
آنجا که باید از حقش دفاع کند، گذشت می‌کند، آنجا که باید تذکر بدهد حرفی نمی‌زند و اینگونه است که هر روز بدی‌ها بیشتر تکرار می‌شوند و خوبی‌ها کمرنگ تر.
چون همیشه عده‌ای خطا می‌کنند و عده‌ای 
بی وقفه می‌بخشند. ما همانطور که در برابر رفتارهای منفی‌مان مسئولیم در برابر خوبی هایمان هم مسئولیت داریم که به جا و به اندازه خرج کنیم.
و ای کاش با تصمیم‌های اشتباه "انسانیت " را در چشم آیندگان به "حماقت" تبدیل نکنیم.!

خدایا .
از بد کردن آدمهایت شکایت داشتم به درگاهت
اما شکایتم را پس میگیرم .
من نفهمیدم!

فراموش کرده بودم که بدی را خلق کردی

تا هر زمان که دلم گرفت از آدمهایت، نگاهم به تو باشد .

گاهی فراموش میکنم که وقتی کسی کنار من نیست ،
معنایش این نیست که تنهایم .
معنایش این است که همه را کنار زدی تا خودم باشم و خودت .